ລາຊະວົງຊົ້ງ
ລາຊະວົງຊົ້ງ (ພາສາຈີນ: 宋) ເປັນ ລາຊະວົງຈັກກະພັດຂອງຈີນ ທີ່ປົກຄອງແຕ່ປີ 960 ຫາ 1279. ລາຊະວົງດັ່ງກ່າວໄດ້ຮັບການສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໂດຍ ເຈົ້າຈັກກະພັດ Taizu ຂອງເມືອງຊົ້ງ, ຜູ້ໄດ້ຄອບຄອງບັນລັງຂອງລາຊະວົງ ໂຈ່ວໃນພາຍຫຼັງ ແລະໄດ້ສືບຕໍ່ເອົາຊະນະທັງ ສິບອານາຈັກ, ສິ້ນສຸດ ສະໄໝລາຊະວົງທັງຫ້າແລະສິບອານາຈັກ. ເພງນີ້ມັກມີຄວາມຂັດແຍ່ງກັນກັບລາຊະວົງ Liao, ຕາເວັນຕົກ ແລະລາຊະວົງ Jin ຢູ່ພາກເໜືອຂອງຈີນ. ຫຼັງຈາກໄດ້ຖອຍກັບຄືນໄປພາກໃຕ້ຂອງຈີນຫຼັງຈາກການໂຈມຕີໂດຍລາຊະວົງ Jin, ໃນທີ່ສຸດສົງຄາມໄດ້ຮັບການເອົາຊະນະໂດຍມົງໂກນທີ່ນໍາພາຂອງ ລາຊະວົງຢວນ.
ປະຫວັດຂອງລາຊະວົງ ແບ່ງອອກເປັນສອງສະໄໝຄື: ໃນໄລຍະລາຊະວົງພາກເໜືອ (北宋; 960–1127), ນະຄອນຫຼວງແມ່ນຢູ່ໃນເມືອງທາງເໜືອຂອງ Bianjing (ປະຈຸບັນ Kaifeng) ແລະລາຊະວົງໄດ້ຄວບຄຸມສ່ວນໃຫຍ່ຂອງ ພາກຕາເວັນອອກຂອງຈີນ. ເພງພາກໃຕ້ (南宋; 1127–1279) ປະກອບດ້ວຍໄລຍະຫຼັງຈາກການສູນເສຍການຄວບຄຸມໃນພາກເຫນືອເຄິ່ງພາກເຫນືອຂອງອານາເຂດຂອງເມືອງຊົ້ງໃຫ້ Jurchen dynasty Jin ໃນ ສົງຄາມ Jin-Song . ໃນເວລານັ້ນ, ສານ Song ໄດ້ຖອນຄືນພາກໃຕ້ຂອງ ແມ່ນ້ຳແຍງຊີ ແລະສ້າງຕັ້ງນະຄອນຫຼວງຂອງຕົນຢູ່ Lin'an (ປັດຈຸບັນ Hangzhou). ເຖິງວ່າລາຊະວົງຊົ້ງໄດ້ສູນເສຍການຄວບຄຸມເຂດໃຈກາງຂອງຈີນຢູ່ອ້ອມ ແມ່ນ້ຳເຫຼືອງ, ແຕ່ອານາຈັກຊົ້ງໃຕ້ມີປະຊາກອນຫຼາຍແລະເນື້ອທີ່ກະສິກຳທີ່ມີຜະລິດຕະພັນ, ເສດຖະກິດທີ່ໝັ້ນຄົງ. ປີ 1234, ລາຊະວົງ Jin ຖືກ ຍຶດຄອງໂດຍມົງໂກນ, ໄດ້ເຂົ້າຄວບຄຸມພາກເໜືອຂອງຈີນ, ຮັກສາຄວາມສຳພັນທີ່ບໍ່ສະບາຍໃຈກັບເພງພາກໃຕ້. Möngke Khan, ຂຸນໃຫຍ່ ອົງທີສີ່ຂອງ ຈັກກະພັດມົງໂກນ, ໄດ້ເສຍຊີວິດໃນປີ 1259 ໃນຂະນະທີ່ກຳລັງປິດລ້ອມພູຜາສາດຫີນ Diaoyucheng ໃນ ເມືອງ Chongqing. ນ້ອງຊາຍຂອງລາວ Kublai Khan ໄດ້ຖືກປະກາດວ່າເປັນ Great Khan ໃໝ່ ແລະໃນປີ 1271 ກໍ່ຕັ້ງລາຊະວົງຢວນ.[1] ພາຍຫຼັງສອງທົດສະວັດຂອງການສູ້ຮົບຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ, ກອງທັບຂອງ Kublai Khan ໄດ້ເອົາຊະນະລາດຊະວົງຊົ້ງ ໃນປີ 1279 ຫຼັງຈາກເອົາຊະນະຈັກກະພັດພາກໃຕ້ໃນ ສະໜາມຮົບ Yamen, ແລະໄດ້ໂຮມປະເທດຈີນຄືນໃໝ່ພາຍໃຕ້ສະໄໝລາດຊະວົງຢວນ.[1]
ເຕັກໂນໂລຊີ, ວິທະຍາສາດ, ປັດຊະຍາ, ຄະນິດສາດ, ແລະວິສະວະກໍາໄດ້ເລີນຮຸ່ງເຮືອງໃນຍຸກເພງ. ລາຊະວົງຊົ້ງເປັນເຈົ້າຊີວິດແຫ່ງທຳອິດໃນປະຫວັດສາດໂລກທີ່ອອກ ທະນາຄານ ຫຼືເງິນເຈ້ຍແທ້ແລະລັດຖະບານຈີນຄົນທຳອິດທີ່ໄດ້ສ້າງຕັ້ງ ກອງທັບເຮືອຖາວອນ. ລາຊະວົງແຫ່ງນີ້ໄດ້ເຫັນບັນທຶກການມີຊີວິດຊີວາຄັ້ງທຳອິດຂອງສູດເຄມີສຳລັບຝຸ່ນປືນ, ການປະດິດສ້າງ ອາວຸດປືນ ເຊັ່ນ ລູກສອນໄຟ, ລູກລະເບີດ, ແລະ ຫີບໄຟ . ມັນຍັງໄດ້ເຫັນການແນມເບິ່ງ ພາກເຫນືອທີ່ແທ້ຈິງ ຄັ້ງທໍາອິດໂດຍໃຊ້ເຂັມທິດ, ລາຍລະອຽດບັນທຶກຄັ້ງທໍາອິດຂອງ pound lock, ແລະການປັບປຸງການອອກແບບຂອງ ໂມງດາລາສາດ. ໃນດ້ານເສດຖະກິດ, ລາຊະວົງຊົ້ງແມ່ນບໍ່ມີຕົວຕົນທີ່ ມີຜະລິດຕະພັນລວມພາຍໃນ ຫຼາຍກວ່າສາມເທົ່າຂອງເອີຣົບໃນສະຕະວັດທີ 12.[2][3] ປະຊາກອນຂອງຈີນໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນເປັນສອງເທົ່າລະຫວ່າງສັດຕະວັດທີ 10 ຫາ 11. ການຂະຫຍາຍຕົວນີ້ແມ່ນເປັນໄປໄດ້ໂດຍການຂະຫຍາຍ ການປູກເຂົ້າ, ການນໍາໃຊ້ເຂົ້າທີ່ສຸກໄວຈາກອາຊີຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ ແລະ ພາກໃຕ້, ແລະການຜະລິດອາຫານເກີນດຸນ.[4][5] ການສໍາຫຼວດພາກເຫນືອຂອງ Song ໄດ້ບັນທຶກ 20 ລ້ານຄົວເຮືອນ, ເພີ່ມຂຶ້ນສອງເທົ່າຂອງລາຊະວົງ ຮັ້ນ ແລະ ຖັງ. ຄາດຄະເນວ່າເພງພາກເໜືອມີປະຊາກອນ 90 ຄົນ ລ້ານຄົນ,[6] ແລະ 200 ລ້ານໃນສະໄຫມ ລາຊະວົງມິງ.[7] ການເພີ່ມຂຶ້ນຂອງປະຊາກອນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍນີ້ໄດ້ຊຸກຍູ້ ການປະຕິວັດເສດຖະກິດຂອງຈີນກ່ອນສະໄໝໃໝ່.
ການຂະຫຍາຍຕົວຂອງປະຊາກອນ, ການຂະຫຍາຍຕົວຂອງຕົວເມືອງ, ແລະການເກີດຂຶ້ນຂອງເສດຖະກິດແຫ່ງຊາດເຮັດໃຫ້ການຄ່ອຍໆຖອນຕົວຂອງລັດຖະບານກາງຈາກການແຊກແຊງໂດຍກົງໃນເສດຖະກິດ. ບັນດາເຈົ້າໜ້າທີ່ຂັ້ນລຸ່ມ ຖືບົດບາດໃຫຍ່ກວ່າໃນການບໍລິຫານ ແລະ ວຽກງານທ້ອງຖິ່ນ. ສັງຄົມເພງ ມີຊີວິດຊີວາ, ແລະເມືອງຕ່າງໆມີບ່ອນບັນເທີງທີ່ມີຊີວິດຊີວາ. ພົນລະເມືອງໄດ້ເຕົ້າໂຮມກັນເພື່ອເບິ່ງ ແລະ ຄ້າຂາຍງານສິລະປະ, ແລະ ເຂົ້າຮ່ວມງານບຸນ ແລະ ໃນສະໂມສອນສ່ວນຕົວ. ການແຜ່ກະຈາຍຂອງວັນນະຄະດີແລະຄວາມຮູ້ໄດ້ຖືກປັບປຸງໂດຍການຂະຫຍາຍຢ່າງໄວວາຂອງ ການພິມໄມ້ປ່ອງ ແລະການປະດິດສ້າງໃນສະຕະວັດທີ 11 ຂອງການພິມ ປະເພດເຄື່ອນທີ່. ນັກປັດຊະຍາເຊັ່ນ Cheng Yi ແລະ Zhu Xi ໄດ້ຟື້ນຟູ ລັດທິຂົງຈື້ ດ້ວຍຄໍາຄິດຄໍາເຫັນໃຫມ່, ປະສົມປະສານກັບອຸດົມການ ທາງພຸດທະສາດສະຫນາ, ແລະເນັ້ນຫນັກເຖິງການຈັດຕັ້ງໃຫມ່ຂອງບົດເລື່ອງຄລາສສິກທີ່ສ້າງຄໍາສອນຂອງ Neo-Confucianism. ເຖິງວ່າ ການສອບເສັງລັດຖະກອນ ມີມາແຕ່ສະໄໝ ລາຊະວົງຊຸຍກໍ່ ຕາມ, ແຕ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບການຍົກສູງຂຶ້ນໃນສະໄໝຊົ້ງ. ເຈົ້າໜ້າທີ່ທີ່ໄດ້ຮັບອຳນາດຜ່ານ ການກວດສອບຈັກກະພັດ ໄດ້ພາໃຫ້ມີການປ່ຽນແປງຈາກຊົນຊັ້ນຊົນຊັ້ນ ສູງທາງການທະຫານ ໄປເປັນຊົນຊັ້ນສູງ ນັກວິຊາການ.
ອ້າງອີງ
ດັດແກ້- ↑ 1.0 1.1 Rossabi 1988.
- ↑ Chaffee 2015.
- ↑ Liu 2015.
- ↑ Ebrey, Walthall & Palais 2006.
- ↑ Brook 1998.
- ↑ "The Population Statistics of China, A.D. 2–1953".
{{cite journal}}: Cite journal requires|journal=(help) - ↑ Veeck et al. 2007.