ລະບົບປະສາດ
ໃນ ຊີວະວິທະຍາ, ລະບົບປະສາດ ແມ່ນພາກສ່ວນ ທີ່ສັບສົນສູງ ຂອງ ສັດ ທີ່ປະສານງານ ການປະຕິບັດ ແລະຂໍ້ມູນ sensory ຂອງມັນໂດຍການສົ່ງ ສັນຍານ ໄປຫາແລະຈາກພາກສ່ວນຕ່າງໆຂອງຮ່າງກາຍຂອງມັນ. ລະບົບປະສາດກວດພົບການປ່ຽນແປງຂອງສິ່ງແວດລ້ອມທີ່ມີຜົນກະທົບຕໍ່ຮ່າງກາຍ, ຫຼັງຈາກນັ້ນເຮັດວຽກຮ່ວມກັນກັບ ລະບົບ endocrine ເພື່ອຕອບສະຫນອງຕໍ່ເຫດການດັ່ງກ່າວ.[1] ເນື້ອເຍື່ອປະສາດເກີດຂື້ນຄັ້ງ ທຳ ອິດໃນ ສິ່ງມີຊີວິດຄ້າຍຄືແມ່ທ້ອງ ປະມານ 550 ຫາ 600 ລ້ານປີກ່ອນ. ໃນສັດກະດູກສັນຫຼັງ, ມັນປະກອບດ້ວຍສອງພາກສ່ວນຕົ້ນຕໍ, ລະບົບປະສາດສ່ວນກາງ (CNS) ແລະ ລະບົບປະສາດສ່ວນປາຍ (PNS). CNS ປະກອບດ້ວຍ ສະຫມອງ ແລະ ກະດູກສັນຫຼັງ. PNS ປະກອບດ້ວຍ ເສັ້ນປະສາດ ສ່ວນໃຫຍ່, ເຊິ່ງຫຸ້ມຫໍ່ຂອງເສັ້ນໃຍຍາວ, ຫຼື axons, ທີ່ເຊື່ອມຕໍ່ CNS ກັບທຸກໆສ່ວນຂອງຮ່າງກາຍ. ເສັ້ນປະສາດທີ່ສົ່ງສັນຍານຈາກສະຫມອງເອີ້ນວ່າ ເສັ້ນປະສາດມໍເຕີ (efferent), ໃນຂະນະທີ່ເສັ້ນປະສາດທີ່ສົ່ງຂໍ້ມູນຈາກຮ່າງກາຍໄປຫາ CNS ເອີ້ນວ່າ ເສັ້ນປະສາດ sensory (afferent). PNS ແບ່ງອອກເປັນສອງລະບົບຍ່ອຍແຍກຕ່າງຫາກ, ລະບົບ somatic ແລະ ອັດຕະໂນມັດ, ລະບົບປະສາດ. ລະບົບປະສາດ autonomic ໄດ້ຖືກແບ່ງອອກຕື່ມອີກເຂົ້າໄປໃນລະບົບປະສາດ sympathetic, parasympathetic ແລະ enteric. ລະບົບປະສາດ sympathetic ຖືກເປີດໃຊ້ໃນກໍລະນີສຸກເສີນເພື່ອລະດົມພະລັງງານ, ໃນຂະນະທີ່ລະບົບປະສາດ parasympathetic ຖືກເປີດໃຊ້ເມື່ອສິ່ງມີຊີວິດຢູ່ໃນສະພາບທີ່ຜ່ອນຄາຍ. ລະບົບປະສາດ enteric ປະຕິບັດຫນ້າທີ່ຄວບຄຸມ ລະບົບກະເພາະລໍາໄສ້. ເສັ້ນປະສາດທີ່ອອກຈາກສະຫມອງແມ່ນເອີ້ນວ່າ ເສັ້ນປະສາດ cranial ໃນຂະນະທີ່ເສັ້ນປະສາດທີ່ອອກຈາກເສັ້ນປະສາດກະດູກສັນຫຼັງເອີ້ນວ່າ ເສັ້ນປະສາດກະດູກສັນຫຼັງ.ແມ່ແບບ:Neuron map
ເອກະສານອ້າງອີງ
ດັດແກ້- ↑ Principles of Anatomy and Physiology.