ລາຊະວົງສິນ ແມ່ນ ລາຊະວົງ ທໍາອິດຂອງ ຈັກກະພັດຈີນ . ມັນ​ໄດ້​ຖືກ​ຕັ້ງ​ຊື່​ສໍາ​ລັບ​ການ​ຕົ້ນ​ກໍາ​ເນີດ ​ຂອງ​ລັດ ສິນ ​, ຊຶ່ງ​ເປັນ​ສັດ​ຕູ​ຂອງ​ລັດ​ຊະ​ວົງ Zhou ລັດ​ຖະ​ບານ ​ກາງ​ທີ່​ໄດ້​ທົນ​ທານ​ມາ​ເປັນ​ເວ​ລາ​ຫ້າ​ສັດ​ຕະ​ວັດ​ແລ້ວ​. ເລີ່ມຕົ້ນໃນປີ 230 BC, ສິນ ພາຍ​ໃຕ້​ການ​ກະ​ສັດ Ying Zheng ໄດ້​ມີ​ສ່ວນ​ຮ່ວມ​ໃນ ​ໄລ​ຍະ​ການ​ຂອງ​ສົງ​ຄາມ​ເອົາ​ຊະ​ນະ​ແຕ່​ລະ​ລັດ​ຂອງ​ຄູ່​ແຂ່ງ ​ທີ່​ໄດ້​ໃຫ້​ຄໍາ​ຫມັ້ນ​ສັນ​ຍາ​ຄວາມ​ສັດ​ຊື່​ຕໍ່ Zhou ໃນ​ເມື່ອ​ກ່ອນ​. ອັນ​ນີ້​ໄດ້​ບັນລຸ​ໃນ​ປີ 221 BC ດ້ວຍ​ການ​ໂຮມ​ປະ​ເທດ​ຈີນ​ເປັນ​ເອກະ​ພາບ​ຢ່າງ​ສຳ​ເລັດ​ຜົນ​ພາຍ​ໃຕ້​ການ​ປົກຄອງ ສິນ , ຊຶ່ງ​ຫຼັງ​ຈາກ​ນັ້ນ​ໄດ້​ຮັບ​ສິດ​ອຳນາດ​ຈາກ​ຈັກກະພັດ - Ying Zheng ປະກາດ​ຕົວ​ເອງ​ເປັນ ຈິນຊີຮ່ອງເຕ້, ​ຈັກກະພັດ​ອົງ​ທຳ​ອິດ​ຂອງ​ຈີນ . ສະຖານະ​ການ​ນີ້​ແກ່ຍາວ​ຮອດ​ປີ 206 BC, ເມື່ອລາຊະວົງລົ້ມລົງໃນປີຕໍ່ມາການເສຍຊີວິດຂອງ ຈິນຊີຮ່ອງເຕ້.[2]

ລາຊະວົງສິນ


221–206 BC
ອານາເຂດທີ່ຄວບຄຸມໂດຍສິນ ປ. 210 BC
ອານາເຂດທີ່ຄວບຄຸມໂດຍສິນ ປ. 210 BC
ສະຖານະຈັກກະວັດ
ເມືອງຫຼວງXianyang
ພາສາທົ່ວໄປຈີນເກົ່າ
ການປົກຄອງລະບອບການປົກຄອງແບບສົມບູນ
ຈັກກະພັດ 
• 221–210 BC
ຈິນຊີຮ່ອງເຕ້
• 210–207 BC
Qin Er Shi
ນາຍົກລັດຖະມົນຕີ 
• 221–208 BC
Li Si
• 208–207 BC
Zhao Gao
ຍຸກປະຫວັດສາດຈັກກະພັດ
• ການເຂົ້າເປັນສະມາຊິກຂອງ ຈິນຊີຮ່ອງເຕ້
221 BC
• ການເສຍຊີວິດຂອງ ຈິນຊີຮ່ອງເຕ້
210 BC
206 BC
ພື້ນທີ່
220 BC[1]2,300,000 ຕາລາງກິໂລແມັດ (890,000 ຕາລາງໄມລ໌)
ສະກຸນເງິນBan Liang
ກ່ອນໜ້າ
ຖັດໄປ
ລາຊະວົງ Zhou
ສິນ (ລັດ)
ສິບແປດອານາຈັກ
ລາຊະວົງຮັ້ນ
Nanyue

ສິນ ເປັນພະລັງງານຫນ້ອຍສໍາລັບສັດຕະວັດຕົ້ນຂອງການມີຢູ່ຂອງຕົນ. ຄວາມ​ເຂັ້ມ​ແຂງ​ຂອງ​ລັດ ສິນ ໄດ້​ເພີ່ມ​ຂຶ້ນ​ຢ່າງ​ຫຼວງ​ຫຼາຍ​ໂດຍ​ການ​ປະ​ຕິ​ຮູບ Shang Yang ໃນ​ສັດ​ຕະ​ວັດ​ທີ 4 BC, ໃນ​ໄລ​ຍະ ​ເວ​ລາ Warring States . ໃນກາງແລະທ້າຍສະຕະວັດທີ 3 BC, ລັດ ສິນ ໄດ້​ດໍາ​ເນີນ​ການ​ຂອງ​ການ​ພິ​ຊິດ​ຢ່າງ​ວ່ອງ​ໄວ​, ທໍາ​ລາຍ​ລາ ​ຊະ​ວົງ Zhou ທີ່​ບໍ່​ມີ​ອໍາ​ນາດ​ແລະ​ໃນ​ທີ່​ສຸດ ​ໄດ້​ເອົາ​ຊະ​ນະ ​ອີກ​ຫົກ​ຂອງ ​ລັດ​ສົງ​ຄາມ​ເຈັດ​. ການ​ມີ​ຊີວິດ​ຢູ່ 15 ປີ​ຂອງ ສິນ ​ແມ່ນ​ລາຊະວົງ​ທີ່​ສັ້ນ​ທີ່​ສຸດ​ໃນ​ປະຫວັດສາດ​ຂອງ​ຈີນ, ​ໂດຍ​ມີ​ຈັກກະພັດ​ສອງ​ຄົນ​ເທົ່າ​ນັ້ນ. ແນວ​ໃດ​ກໍ​ດີ, ຍຸດ​ທະ​ສາດ​ຂອງ ສິນ ​ໃນ​ການ​ທະຫານ​ແລະ​ການ​ປົກຄອງ​ໄດ້​ສ້າງ​ຮູບ​ແບບ​ຂອງ ​ລາຊະວົງ Han ທີ່​ສືບ​ຕໍ່​ມາ, ​ໃນ​ທີ່​ສຸດ​ໄດ້​ກາຍ​ເປັນ​ຜູ້​ກຳເນີດ​ຂອງ​ລະບົບ​ຈັກກະພັດ​ທີ່​ແກ່ຍາວ​ໃນ​ຫຼາຍ​ຮູບ​ແບບ​ຈົນ​ເຖິງ ​ການ​ປະຕິວັດ Xinhai ປີ 1911.

ສິນ ໄດ້ສະແຫວງຫາທີ່ຈະສ້າງລັດເປັນເອກະພາບໂດຍອໍານາດທາງດ້ານການເມືອງທີ່ມີໂຄງສ້າງສູນກາງແລະກອງທັບຂະຫນາດໃຫຍ່ທີ່ສະຫນັບສະຫນູນໂດຍເສດຖະກິດທີ່ຫມັ້ນຄົງ.[3] ລັດ​ຖະ​ບານ​ກາງ​ໄດ້​ຍ້າຍ​ໄປ​ຫຼຸດ​ຜ່ອນ​ບັນ​ດາ​ຊົນ​ຊັ້ນ​ສູງ​ແລະ​ເຈົ້າ​ຂອງ​ທີ່​ດິນ​ເພື່ອ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຄວບ​ຄຸມ​ໂດຍ​ກົງ​ກ່ຽວ​ກັບ​ຊາວ​ກະ​ສິ​ກອນ​, ເຊິ່ງ​ປະ​ກອບ​ດ້ວຍ​ຈໍາ​ນວນ​ຫຼາຍ​ຂອງ​ປະ​ຊາ​ກອນ​ແລະ​ກໍາ​ລັງ​ແຮງ​ງານ​. ນີ້ອະນຸຍາດໃຫ້ໂຄງການທີ່ມີຄວາມທະເຍີທະຍານທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຊາວກະສິກອນສາມແສນຄົນແລະນັກໂທດ: ໂຄງການເຊັ່ນ: ກໍາແພງເຊື່ອມຕໍ່ຕາມຊາຍແດນທາງເຫນືອ, ໃນທີ່ສຸດການພັດທະນາໄປສູ່ ກໍາແພງເມືອງຈີນ, ແລະລະບົບເສັ້ນທາງແຫ່ງຊາດໃຫມ່ຂະຫນາດໃຫຍ່, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບ ສຸສານຂອງເມືອງທໍາອິດ. ສິນ Emperor ປົກປ້ອງໂດຍ ກອງທັບ Terracotta ທີ່ມີຊີວິດຊີວາ.

ສິນ ໄດ້​ນໍາ​ສະ​ເຫນີ​ຂອບ​ເຂດ​ຂອງ​ການ​ປະ​ຕິ​ຮູບ​ເຊັ່ນ​ສະ​ກຸນ​ເງິນ​ມາດ​ຕະ​ຖານ​, ນ​້​ໍາ​ຫນັກ​, ມາດ​ຕະ​ການ​ແລະ​ລະ​ບົບ​ການ​ຂຽນ​ເປັນ​ເອ​ກະ​ພາບ​, ເພື່ອ​ແນ​ໃສ່​ການ​ເປັນ​ເອ​ກະ​ພາບ​ຂອງ​ລັດ​ແລະ​ສົ່ງ​ເສີມ​ການ​ຄ້າ​. ນອກຈາກນັ້ນ, ທະຫານຂອງຕົນໄດ້ນໍາໃຊ້ອາວຸດ, ການຂົນສົ່ງແລະການມີສິດເທົ່າທຽມທີ່ຜ່ານມາ, ເຖິງແມ່ນວ່າລັດຖະບານແມ່ນມືຫນັກແລະ bureaucratic. ສິນ ໄດ້ສ້າງລະບົບການຄຸ້ມຄອງຄົນແລະທີ່ດິນທີ່ເພີ່ມກໍາລັງຂອງລັດຖະບານຢ່າງຫຼວງຫຼາຍໃນການຫັນປ່ຽນສະພາບແວດລ້ອມ, ແລະມັນໄດ້ຖືກໂຕ້ຖຽງວ່າຜົນກະທົບຕໍ່ມາຂອງລະບົບນີ້ຕໍ່ສະພາບແວດລ້ອມຂອງອາຊີຕາເວັນອອກເຮັດໃຫ້ການເພີ່ມຂຶ້ນຂອງ ສິນ ເປັນເຫດການສໍາຄັນໃນປະຫວັດສາດສິ່ງແວດລ້ອມຂອງຈີນ.

ເມື່ອ ສິນ Shi Huang ໄດ້ເສຍຊີວິດໃນປີ 210 ກ່ອນ ຄ.ສ., ທີ່ປຶກສາສອງຄົນຂອງລາວໄດ້ວາງມໍລະດົກຢູ່ເທິງບັນລັງໃນຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະມີອິດທິພົນແລະຄວບຄຸມການປົກຄອງຂອງລາຊະວົງ. ທີ່ປຶກສາເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຖົກຖຽງກັນ, ສົ່ງຜົນໃຫ້ທັງສອງເສຍຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າແລະຂອງ ສິນ emperor ທີສອງ. ການ​ປະ​ທະ​ກັນ​ທີ່​ນິຍົມ​ກັນ​ໄດ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ ​ແລະ​ຈັກກະພັດ​ທີ່​ອ່ອນ​ແອ​ລົງ​ໃນ​ບໍ່​ຊ້າ​ນີ້​ກໍ​ຕົກ​ຢູ່​ກັບ ​ນາຍ ​ພົນ Xiang Yu, ຜູ້​ທີ່​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ປະກາດ​ເປັນ Hegemon-King ຂອງ​ຕາ​ເວັນ​ຕົກ Chu, ​ແລະ Liu Bang, ຜູ້​ກໍ່​ຕັ້ງ​ລາຊະວົງ Han. Han Confucians portrayed ສິນ ເປັນ monolithic, tyranny legalist, ໂດຍ​ສະ​ເພາະ​ແມ່ນ​ການ​ອ້າງ​ເຖິງ​ການ​ລົບ​ລ້າງ​ທີ່​ຮູ້​ຈັກ​ເປັນ ​ການ​ເຜົາ​ໄຫມ້​ຂອງ​ຫນັງ​ສື​ແລະ​ຝັງ​ຂອງ​ນັກ​ວິ​ຊາ​ການ ​; ຢ່າງ​ໃດ​ກໍ​ຕາມ, ບັນ​ຊີ​ທໍາ​ອິດ​ຂອງ​ເຫດ​ການ​ນີ້​ແມ່ນ​ຢູ່​ໃນ Shiji ຂອງ Sima Qian ( c. 91 BC ), ແລະນັກວິຊາການທີ່ທັນສະໄຫມບາງຄົນຂັດແຍ້ງກັບຄວາມຈິງຂອງມັນ.[4]

ອ້າງອີງ

ດັດແກ້
  1. Taagepera 1979, p. 121.
  2. Li 2013.
  3. Tanner 2010.
  4. Lander 2021.