ພາສາມົງໂກລີ
ພາສາມົງໂກລີ ແມ່ນ ພາສາຕົ້ນຕໍ ຂອງ ຄອບຄົວພາສາ ມົງໂກນ ທີ່ມີຕົ້ນກໍາເນີດຢູ່ໃນ ພູພຽງມົງໂກນ . ມັນແມ່ນເວົ້າໂດຍຊົນເຜົ່າ ມົງໂກນ ແລະ ຊົນເຜົ່າ Mongolic ອື່ນໆທີ່ກ່ຽວຂ້ອງຢ່າງໃກ້ຊິດທີ່ມີກໍາເນີດຂອງ ມົງໂກນ ທີ່ທັນສະໄຫມແລະພາກສ່ວນອ້ອມຂ້າງຂອງອາຊີ ຕາເວັນອອກ ແລະ ເຫນືອ. ມົງໂກນເປັນພາສາທາງການຂອງ ມົງໂກນ ແລະ ມົງໂກໃນ ແລະເປັນພາສາທີ່ຮັບຮູ້ຂອງ ຊິນຈຽງ ແລະ Qinghai.
ຈໍານວນຂອງຜູ້ເວົ້າໃນທົ່ວພາສາຂອງຕົນທັງຫມົດອາດຈະມີ 5-6 ລ້ານຄົນ, ລວມທັງຈໍານວນຫຼວງຫຼາຍຂອງຊາວມົງໂກນແລະຈໍານວນຫຼາຍຂອງຊາວ ມົງໂກນທີ່ອາໄສ ຂອງມົງໂກນໃນຂອງ ຈີນ. ໃນ ປະເທດມົງໂກເລຍ, Khalkha Mongolian ແມ່ນເດັ່ນກວ່າ, ແລະປະຈຸບັນໄດ້ຖືກຂຽນເປັນ Cyrillic ແລະ ຕົວອັກສອນມົງໂກນ ພື້ນເມືອງ. ໃນພາສາມົງໂກລີພາຍໃນ, ມັນ ມີ ຄວາມຫຼາກຫຼາຍ ແລະຂຽນເປັນພາສາມົງໂກລີແບບດັ້ງເດີມ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ມົງໂກນໃນທັງສອງປະເທດມັກຈະໃຊ້ ຕົວອັກສອນລາຕິນ ເພື່ອຄວາມສະດວກໃນອິນເຕີເນັດ.[1]
ໃນການສົນທະນາຂອງໄວຍາກອນທີ່ຈະປະຕິບັດຕາມ, ແນວພັນຂອງມົງໂກນທີ່ໄດ້ຮັບການປິ່ນປົວແມ່ນມາດຕະຖານທີ່ຂຽນ Khalkha ທີ່ເປັນທາງການໃນສົນທິສັນຍາການຂຽນແລະໄວຍາກອນຕາມທີ່ສອນຢູ່ໃນໂຮງຮຽນ, ແຕ່ສ່ວນໃຫຍ່ຍັງໃຊ້ໄດ້ກັບພາສາ (ເວົ້າ) Khalkha ແລະພາສາມົງໂກນອື່ນໆ, ໂດຍສະເພາະ. ຊະຄາມົງໂກນ.
ບາງຄົນຈັດປະເພດພາສາມົງໂກລີຫຼາຍພາສາເຊັ່ນ Buryat ແລະ Oirat ເປັນພາສາຂອງມົງໂກລີ, ແຕ່ການຈັດປະເພດນີ້ບໍ່ສອດຄ່ອງກັບມາດຕະຖານສາກົນໃນປະຈຸບັນ.
ພາສາມົງໂກລີເປັນພາສາທີ່ມີ ຄວາມກົມກຽວກັນຂອງພະຍັນຊະນະ ແລະໂຄງສ້າງພະຍາງທີ່ສັບສົນເມື່ອປຽບທຽບກັບພາສາມົງໂກລີອື່ນໆ, ອະນຸຍາດໃຫ້ກຸ່ມຂອງພະຍັນຊະນະເຖິງສາມພະຍາງ - ສຸດທ້າຍ. ມັນເປັນ ພາສາລວມກັນ ທົ່ວໄປທີ່ອີງໃສ່ລະບົບຕ່ອງໂສ້ການຕໍ່ທ້າຍໃນຄໍາສັບແລະນາມ. ໃນຂະນະທີ່ມີຄໍາສັ່ງຂອງຄໍາສັບພື້ນຖານ, subject-object-verb, ຄໍາສັ່ງລະຫວ່າງ ຄໍານາມ ແມ່ນຂ້ອນຂ້າງບໍ່ເສຍຄ່າ, ຍ້ອນວ່າບົດບາດຂອງໄວຍາກອນແມ່ນສະແດງໂດຍລະບົບປະມານແປດ ກໍລະນີໄວຍະກອນ. ມີຫ້າ ສຽງ. ຄຳກິລິຍາຖືກໝາຍໄວ້ສຳລັບສຽງ, ລັກສະນະ, ຄວາມເຄັ່ງຕຶງ ແລະ ລັກ ສະນະເດັ່ນຊັດ. ໃນການເຊື່ອມໂຍງປະໂຫຍກ, ພາລະບົດບາດພິເສດແມ່ນຫຼິ້ນໂດຍ converbs.