ການໃຫ້ທານ
ທານ
ເປັນ ພາສາພື້ນບ້ານ ຂອງ ລາວ
ເປັນ ຄຳ ປາລີ ແມ່ນ ທານະ ເປັນ ຄວາມໝາຍດຽວກັນກັບ ຄຳວ່າ ຈາຄະ. ແປວ່າ ການເອົາໃຫ້.ເຊັ່ນວ່າ:
ທານັງ ເມ ປຣິສຸທັງ
ນິພພານັງ ປຣມັງ ສຸຂັງ
ນິພພານະ ປັຈໂຍ ໂຫຕຸ.
ທານ ອັນ ບໍຣິສຸທ ຂອງ ຂະນ້ອຍ ນີ້
ຈົ່ງເປັນ ປັຈໃຈ ສູ່ ນິພພານ ອັນ ບໍຣົມະສຸກ ເທີ້ນ.
ສັງຄະທານ ແມ່ນ ທານ ໃຫ້ ພຣະສົງ ໂດຍບໍ່ ຈຳເພາະຈະຈົ່ງ ວ່າ ຈະໃຫ້ ພຣະສົງອົງໄດ ອົງໜື່ງ. ມີ ອານິສົງ ມາກ.
ສັພພະທານັງ ທັມມະທານັງ ຊິນາຕິ. ການໃຫ້ ທັມມະ ເປັນທານ ມີອານິສົງ ກວ່າ ທານທັງຫຼາຍ .
ການໃຫ້ທານ ເກີດຈາກ ເຫດ ອັນໃດແນ່?
ເຫດ ແຫ່ງ ການໃຫ້ທານ ມີຫຼາຍແຫຼ່ງ ເຊັ່ນໃນປະຖົມທານສູດ(ອັງ.ອັຕຖະກະ.472) ພຣະພຸດທະເຈົ້າສະແດງວ່າມີ 8 ຢ່າງຄື:
1. ໃຫ້ທານຍ້ອນຢາກໄດ້ຜົນຂອງທານ(ໃຫ້ສິ່ງໃດກໍຢາກໄດ້ສິ່ງນັ້ນ) 2. ໃຫ້ທານຍ້ອນຢ້ານ(ຢ້ານຄົນອື່ນຕິຕຽນວ່າເປັນຄົນຂີ້ຖີ່ ຫຼື ຢ້ານເກີດມາຍາກຈົນເປັນຕົ້ນ) 3. ໃຫ້ທານຍ້ອນຄິດວ່າ ເຂົາໃຫ້ແກ່ເຮົາແລ້ວ ເຮົາຄວນໃຫ້ຕອບ 4. ໃຫ້ທານຍ້ອນຄິດວ່າ ເມື່ອໃຫ້ເຂົາແລ້ວ ເຂົາຈະໃຫ້ຕອບ 5. ໃຫ້ທານຍ້ອນຄິດວ່າ ການໃຫ້ທານເປັນຄວາມດີ(ບຸນ) 6. ໃຫ້ທານຍ້ອນຄິດວ່າ ເຮົາຫາກິນເອງໄດ້ ຄວນໃຫ້ແກ່ຄົນທີ່ຫາກິນເອງບໍ່ໄດ້ 7. ໃຫ້ທານຍ້ອນຢາກໄດ້ຊື່ສຽງ 8. ໃຫ້ທານເພື່ອປະດັບປຸງແຕ່ງຈິດ (ຄືເພື່ອຂັດເກົາຈິດໃຫ້ຄວນແກ່ການຈະເລີນຄຸນນະທັມເບື້ອງສູງຂື້ນໄປ ເພື່ອເປັນຖານໃຫ້ເກີດສະມາທິ ແລະປັນຍາ)
ໃນທານະວັຕຖຸສູດ(ອັງ.ອັຕຖະກະ.475) ພຣະພຸດທະເຈົ້າສະແດງເຫດແຫ່ງການໃຫ້ທານໄວ້ 8 ຢ່າງ ຄື:
1. ໃຫ້ທານຍ້ອນເຂົ້າຄໍກັນ(ເຂົ້າແກ໊ບກັນ) 2. ໃຫ້ທານຍ້ອນຢາກຮ້າຍ 3. ໃຫ້ທານຍ້ອນຫຼົງ 4. ໃຫ້ທານຍ້ອນຢ້ານ 5. ໃຫ້ທານຕາມປະເພນີ 6. ໃຫ້ທານຍ້ອນຢາກໄປສະຫວັນ 7. ໃຫ້ທານຍ້ອນຢາກໄດ້ຄວາມສະບາຍໃຈ 8. ໃຫ້ທານເພື່ອປະດັບປຸງແຕ່ງຈິດ(ຂັດເກົາກິເລສ)
ກ່າຍມາຈາກເວບພັນລາ ໂດຍ: ໄຊຍະເດດ ວົງໂສພາ
ສ.ສາຍເຊ