ເສດຖະສາດສະຫວັດດີການ

ເສດຖະສາດສະຫວັດດີການແມ່ນ ຂະແໜງໜຶ່ງ ຂອງ ເສດຖະສາດ ທີ່ນຳໃຊ້ວິທີການທາງເສດຖະສາດຈຸນລະພາກ ເພື່ອທຳການກຳນົດ (1) ປະສິດທິພາບຶຂອງການຈັດແບ່ງຊັບພະຍາກອນ ໃນ ເສດຖະກິດມະຫາພາກ ແລະ (2)ການແຈກຢາຍ ລາຍຮັບ. ມັນຊິພະຍາຍາມພິຈາລະນາ ການເຄື່ອນໄຫວທາງດ້ານເສດຖະກິດ ຂອງ ບຸກຄົນ ທີ່ ເປັນອົງປະກອບຂອງສັງຄົມ ເພື່ອ ເຮັດໃຫ້ລະດັບສະຫວັດດີການສັງຄົມ ສູງທີ່ສຸດ.

ສະນັ້ນ ເສດຖະສາດສະຫວັດດີການຈະປະກອບດ້ວຍ 2​ ດ້ານເຄື : ປະສິດທິພາບທາງດ້ານເສດຖະກິດ ແລະ ການແຈກຢາຍລາຍຮັບ.

7​ ສົມຜົນພື້ນຖານ

ພື້ນຖານ ຂອງ ເສດຖະສາດສະຫວັດດີການ ແມ່ນ ການຊອກຫາຈຸດສູງສຸດທາງທິດສະດີ ຂອງ ຕຳລາສະຫວັດດີການ ພາຍໃຕ້ເງື່ອນໄຂຕ່າງໆເຊັ່ນ ສະພາບ ເຕັກນິກການຜະລິດ, ຊັບພະຍາກອນທີ່ມີຢູ່, ໂຄງລ່າງເສດຖະກິດແຫ່ງຊາດ, ຂໍ້ຈຳກັດດ້ານການປະພຶດເຊັ່ນ ການເຮັດໃຫ້ຜົນປະໂຫຍດຕໍ່ຜູ້ຊົມໃຊ ຫຼື ກຳໄລຜູ້ຜະລິດສງສຸດ. ໃນເສດຖະກິດທີ່ງ່າຍດາຍທີ່ສຸດ ອັນນີ້ ຊິສາມາດບັນລຸໄດ້ ໂດຍການແກ້ 7 ສົມຜົນຕໍ່ໄປນີ້. ເສດຖະກິດນີ້​ຊິມີ 2​ ຜູ້ຊົມໃຊ້ ( 1 ແລະ 2), ​2 ຜະລິດຕະພັນ ( X ແລະ Y), 2 ປັດໃຈການຜະລິດ (ແຮງງານ (L) ແລະ ທຶນ (K)).

ເຮັດໃຫ້ສະຫວັດດີການສູງສຸດ: W=f(U¹ U²) ພາຍໃຕ້ເງື່ອນໄຂ:

K = K^x + K^y (ທຶນໃນການຜະລິດ ຜະລິດຕະພັນ X ແລະ Y)

L = L^x + L^y (ແຮງງານໃນການຜະລິດ ຜະລິດຕະພັນ X ແລະ Y)

X = X(K^x L^x) (ຕຳລາການຜະລິດ X)

Y = Y(K^y L^y) (ຕຳລາການຜະລິດ Y)

U¹ = U¹(X¹ Y¹) (ຄວາມມັກຂອງຜູ້ຊົມໃຊ້ 1)

U² = U²(X² Y²) (ຄວາມມັກຂອງຜູ້ຊົມໃຊ້ 2)